historie rodzinne....

Mama Mi...
Mirka...

W komentarzach do poprzedniego posta znalazłam taki oto wpis:

" Droga Kasiu, trafiłam do Twojej pracowni przypadkowo.... i zaniemówiłam.

Miałam przyjemność znać Twoich Dziadków, Twoją mamę. Zawdzięczam im wiele miłych wspomnień, byli przyjaciółmi moich rodziców. Kasiu przytulam Ciebie ciepło i trzymam kciuki za pracownię, bardzo podobają mi się Twoje prace.

Pozdrawiam.

Betina"

zaniemówiłam.....

piszę o tym natychmiast tutaj z nadzieją, że Betina przeczyta....
Betinko - nie znalazłam w Twoim blogowym profilu adresu e-mail - więc tą drogą proszę:

odezwij się do mnie.... proszę! (kasipoczta@wp.pl)

 utulam cieplutko :)

w pracowni...

poświątecznie już, a za oknem noc...  chodząc od okna do okna nie mogłam znaleźć sobie miejsca, myśli mnie gnają... ale nie o nich będzie ta opowieść...

będzie o czasie i marzeniach....

zaraz skończy nam się rok, powitamy nowy... i jak zwykle będziemy pełni nadziei na lepsze, pełniejsze dni...  zatrzymamy się też pewnie choć na moment, by obejrzeć się za siebie podsumowując minione... przystaję i ja... przy moim wirtualnym oknie na świat i oglądam się patrząc na odchodzący czas...

od roku mam tu wśród Was miejsce "w sieci"...  i z radością goszczę Was w swej pracowni...  otwierając okienko rok temu napisałam, że jest ona moim marzeniem... PRACOWNIA....  mmmm.... nadal jest pragnieniem szeptanym Niebu...

pracownia ino-ino istnieje wciąż głównie w moim sercu.... trochę też tu - na blogu... hmmm... a nawet więcej niż trochę, bo dzięki Waszym odwiedzinom, słowom, gestom ciepłym w pracowni dzieje się więcej i bardziej :)

a w realu?

na co dzień pracownia to chwilka gdzieś między pracą konieczną, domem z dwójką chłopców i  ciągle przykrótkim snem... pracownia to stół w kuchni, ogromny stareńki przybornik krawiecki,  tuż obok mała komódka na niezbędne drobiazgi oraz liczne pudła z tkaninami upchane gdzieś w sypialni i jeszcze trochę mniejszych pudełek ze skarbami (wstążeczki, koronki, guziki, tasiemki, zamki) wciśniętych w pozostałe wolne miejsca :) i... i jeszcze zapas ociepliny... pudełko z agrafkami w ilości zatrważającej zwykłego człowieka... i małe miejsce na sofie w dużym pokoju... tuż przy wiekowej maszynie, gdzie siadam w chwili szycia w ręku (tylko koniecznego, bo nie lubię i cierpliwości nie mam :) )...

pomyślałam, że z okazji "pierwszej rocznicy blogowego otwarcia pracowni" uchylę nieco drzwi realne i pokażę Wam odrobinę Ino Ino  tak prawdziwiej....

zapraszam...

stareńka maszyna Veritas...

sprawna, ale teraz odpoczywa i jest głównie mebelkiem...

a jednak - jest jak serce pracowni :)

przybornik krawiecki...

po Babci moich Przyjaciół

w ferworze przeprowadzek utracił pałąk - rączkę,

ale i bez niego jest mi nieocenionym skarbem :)

 

  mieszkają w nim wszystkie nici...

i wiele innych rzeczy na niższych kondygnacjach...

 

skromny fragment zapasów tkanin....

kiedy ja to wszystko zmienię ze szmatek w przedmioty? :)

barwna stertka,

która po przedświątecznym szyciu "do ostatniej chwili"

nie wróciła jeszcze do pudełek

 

a tu okno pracowni - kuchni...

teraz w świątecznej szacie :)

 

dziękuję Wam za ten rok... za Każdego Gościa... i każdy uśmiech, który dzięki Wam do mnie zawitał...

dziękuję...

i nieustannie zapraszam... drzwi pracowni otwarte :))

świątecznie...

....po prostu świątecznie Was utulam...

ciepłą myślą obejmuję...

i uśmiech posyłam migotliwy jak płatek śniegu...

i życzę

by nie zabrakło wokół Was Ludzi,

którzy otulać Was będą na co dzień i od święta

miłością,

przyjaźnią,

słowem,

troską

i ramieniem jeśli trzeba...

po prostu.....

nie dam rady :(

kapituluję...

od kilku dni starałam się małymi krokami dokończyć ważne-najważniejsze, czyli uśmiechowe kołderki dla Dzieciaczków, ale... przy wczorajszym szyciu "porozmawiałam z sobą" poważnie i tę kołderkę mniej zaawansowaną w pracach odłożyłam na po świętach... z drugą doszłam do etapu "kanapki" - wierzch i spód ukończone, spięte agrafkami z ocieplinką i przygotowane do pikowania... dziś miałam zamiar pikować prędziutko i może nawet oblamować, po czym odtrąbić zwycięstwo ładując dzieło do pralki na próbę wody...ale poległam...

nie dam rady... nie dziś... ręka oczekuje ode mnie więcej troski i opieki... Joasia wirtualnie na mnie nakrzyczała - i słusznie!!! (dziękuję Kochana!)... Ola zabroniła odpisywać na swoje maile, by łapka odpoczywała (i nie odpisuję...) ...  ogłaszam więc kapitulację... powiewam białą flagą... i dam odpocząć ręce...

pokażę Wam za to baby-torbę.... jest już u Joanny, zapakowana ładnie czeka na choinkowy czas, by stać się podarunkiem dla Joasiowej Siostry...

 Joasia wykonała haft - a ja go "oprawiłam" w błękitną tkaninę udającą nieco zamsz oraz ciemnoniebieski miękki jeans... torba będzie służyć młodej mamie jako podręczny bagaż na wyprawy z Maleńswem.....

torba jest   w i e l k a    i pojemna...

po bokach kieszonki "butelkowe" z gumką

z tyłu kieszeń na klucze i dokumenty

(suwak otrzymał potem chwościk z koralikiem dla wygody przy otwieraniu)

tu też po sesji zdjęciowej zainstalowałam przy zamku "wihajsterek"

 

wewnątrz dwudzielna spora kieszeń 

 

duża kieszeń pod klapą...

i gratisek - mała kosmetyczka z motywem serduszek

ooo... zrobiło się "jutro" - zegar minął północek...

zmykam - dobranoc Wszystkim :)

Duet Jednoskrzydły...

...przeczytałam kiedyś gdzieś, że człowiek to taki anioł z jednym skrzydłem... i że może wzlecieć w niebo o ile tylko obejmie Drugiego człowieka...

objąć Kogoś czule myślą... ramieniem... słowem... sercem....

i polecieć.........................

Duet Jednoskrzydły zainspirowany tą myślą powstał w prezencie... został już ofiarowany...

zdjęcia zrobiłam późną nocą, jeszcze przed całkowitym ukończeniem pracy... aparat nieco przekłamał kolory, więc podpowiem - drugi anioł jest czekoladowy, a nie "prawieczarny" :)

 

Misiowa sukienka...

...moja ręka odpoczywa :)

dbam, ortezę noszę... i śmieję się, że mi przez to ustrojstwo przestały działać w służbowym komputerze klawisze CtrlC i CtrlV... :)  no nie trafiam! palce mając za sobą unieruchomiony nadgarstek niby wykonują ten sam zwykły gest, ale jakoś obok... i cuda na monitorze wychodzą :)

ale łapkę grzecznie oszczędzam według zaleceń lekarza i Zaprzyjaźnionych... szycie więc tylko niezbędne i to małymi porcjami... naprawdę! po kilku wieczorach takich małych kroków wreszcie torba dla Joasi skończona,  uffff.... fotki będą pooootem... bo dziś w ramach blogowego nadrabiania zajrzałam do listy zaległości uczynionej kilka postów temu i wypada według niej opowiedzieć teraz o misiowej sukience....

mmmm....

misiową sukienkę wypatrzyłam kiedyś w specjalnym zeszycie Burdy z modą dziecięcą... ach! jak mi się spodobała... sztruksik w ulubionych brązach i rudościach, bardzo misiowy miś na brzuszku, pomysłowe kieszonki, kaptur... cudo! wprost marzenie :)

tyle, że Niebo obdarowało mnie dwoma chłopcami :)

ale przyszedł czas i na takie "marzenie niemożliwe do spełnienia"... wiecie - wierzę, że "kiedy czegoś gorąco pragniesz, to cały Wszechświat działa potajemnie, by udało ci się to osiągnąć" ("Alchemik" Paulo Coelho)... a jeśli do tego możesz owym marzeniem Kogoś obdarować... to... nie dziw się jego spełnieniu :)

było tak:
miałam uszyć Zuzince spodnie jesienne, zabrałam więc na weekendowy wyjazd do Przyjaciół maszynę i niezbędny "kawałek" pracowni oraz Burdy z dziecięcymi wykrojami, które przeglądaliśmy wieczorem wspólnie... wybraliśmy już model spodni, gdy przy okazji trafiliśmy na ową sukienkę... błysk w oku Mateusza (Zuzinkowy Tata) był jak iskra, co rozpaliła mój zapał :)  nazajutrz szybka wyprawa do sklepu po sztruks i kilka drobiazgów... i do roboty!...
a praca była w pełni zespołowa:  Sebastian zajął Zuzię i naszych chłopców  (spacer, plac zabaw, figle wśród zabawek) przy wsparciu Zuzinkowej Mamy, która jednocześnie w wolnej chwili zatroszczyła się o zaplecze kulinarne przedsięwzięcia... a Zuzinkowy Tata niczym asystent zdejmował mi z głowy mnóstwo koniecznych krawieckich czynności - prasowanie, docinanie, ewentualne prucie, obrzucanie (bo potrafi gadać z maszyną!) i wiele innych....

a jak się skończyło "szycie na osiem rąk"?

ano tak:

tu rysunek z Burdy dla dociekliwych :)

spełnione marzenie...
najpiękniej...
po wielokroć...
tym bardziej, że radość dzielona wśród Bliskich Ludzi ulega cudownemu pomnożeniu, nieprawdaż?
a widok zachwyconej Zuzi - mmmm.... bezcenny :)

i zanim powiem - do niebawem - pragnę dodać jeszcze, że jesienne spodenki także uszyliśmy tym wspólnym sposobem...

to... do niebawem, pozdrawiam cieplutko

powolutku...

...lewy nadgarstek odmówił mi posłuszeństwa... ostrzegał mnie od jakiegoś czasu raz po raz dając znać o sobie... ostatnio niestety jakoś coraz częściej... oj, za często :(

posłuchałam wreszcie i byłam u doktora stosownej specjalności... jego zdaniem mam się jeszcze za bardzo nie martwić na zapas (ha! łatwo powiedzieć, przecież ja jestem specjalistką od zmartwień zapasowych)... ale też i przejść nad tym do porządku dziennego już mi nie wolno... zresztą nie da się "przejść ot tak" nad dokuczliwie bolącym miejscem, prawda?.... ech...

czeka mnie seria zabiegów, fotka rtg i dalsze konsultacje... a na razie posłuszna doktorowi (bo jeśli już staję się pacjentką, to bardzo grzeczną) kupiłam dziś tzw. ortezę ze stalką... ze sklepu wyszłam już przyodziana w ów wynalazek chroniący nadgarstek... i tak przez jakiś czas być musi....choć łatwo nie będzie, bo niby co prawda jestem praworęcznie-pisząca, ale jednak ta moja lewa ręka dużo potrafi (kiedyś nawet pisałam raz jedną, raz drugą)... i okazuje się teraz, że nadal mnóstwo rzeczy robię właśnie lewą dłonią, a jej niesprawność odczuwam  bardzo... ech.....

a tymczasem szycie piętrzy mi się...
oszczędzałam rękę i zaległości urosły...  a jeszcze muszę zwolnić, przyhamować... jak  mówi pewien trzyletni Eryczek cienkim glosikiem: "teraz poooo-wooo-lut-kuuuuu"... czyli muszę zmienić plany (nie mam pojęcia czy dam radę uszyć wymyślone już prezenty na Boże Narodzenie) :(

na pewno skończę zaczętą torbę, na którą Joanna czeka już długo bardzo... a potem będę się starała cierpliwymi, małymi krokami zdążyć do świąt uszyć i wysłać do Dzieci dwie Kołderki za Jeden Uśmiech (o kołderkowej akcji czytajcie tutaj)... w Wigilię te kołderki po prostu muszą być u Dzieci, bo to jest ważne-najważniejsze...
potem się zobaczy...
orteza ma mnie wspierać, chronić rękę przed zbytnią gimnastyką i przeciążeniem, ale także umożliwić jako-takie funkcjonowanie, więc o całkowitym bezruchu nie ma mowy :)

no tak, ale ja tu gadam na smutno... a wydarzyły się przecież także radosne rzeczy... i mile... mmmm....
otóż otrzymałam bardzo sympatyczne wyróżnienia...

pierwsze - blogowe serduszko od Oli (Bobe Majse)
Ola pisze z prędkością światła, przy tym ma niesamowitą pasję  a słowa układa tak, że... ach! zajrzyjcie koniecznie :)

Olu - dziękuję.... i wiesz... znów kiedyś w Czajowni przetrwonimy mnóstwo cudownych godzin....... :-*

.... a całą garść wyróżnień podarowała mi Valfreya zaskakując mnie tym niesamowicie...
Valfreyo - gdy patrzę na cuda jakie robisz z koralików żałuję, że nie noszę kolczyków :)
dziękuję Ci za wyróżnienia:

pozwólcie, że nad przekazaniem dalej tych wyjątkowych wyróżnień troszkę pomyślę, dobrze?

do niebawem....