w pracowni...

poświątecznie już, a za oknem noc...  chodząc od okna do okna nie mogłam znaleźć sobie miejsca, myśli mnie gnają... ale nie o nich będzie ta opowieść...

będzie o czasie i marzeniach....

zaraz skończy nam się rok, powitamy nowy... i jak zwykle będziemy pełni nadziei na lepsze, pełniejsze dni...  zatrzymamy się też pewnie choć na moment, by obejrzeć się za siebie podsumowując minione... przystaję i ja... przy moim wirtualnym oknie na świat i oglądam się patrząc na odchodzący czas...

od roku mam tu wśród Was miejsce "w sieci"...  i z radością goszczę Was w swej pracowni...  otwierając okienko rok temu napisałam, że jest ona moim marzeniem... PRACOWNIA....  mmmm.... nadal jest pragnieniem szeptanym Niebu...

pracownia ino-ino istnieje wciąż głównie w moim sercu.... trochę też tu - na blogu... hmmm... a nawet więcej niż trochę, bo dzięki Waszym odwiedzinom, słowom, gestom ciepłym w pracowni dzieje się więcej i bardziej :)

a w realu?

na co dzień pracownia to chwilka gdzieś między pracą konieczną, domem z dwójką chłopców i  ciągle przykrótkim snem... pracownia to stół w kuchni, ogromny stareńki przybornik krawiecki,  tuż obok mała komódka na niezbędne drobiazgi oraz liczne pudła z tkaninami upchane gdzieś w sypialni i jeszcze trochę mniejszych pudełek ze skarbami (wstążeczki, koronki, guziki, tasiemki, zamki) wciśniętych w pozostałe wolne miejsca :) i... i jeszcze zapas ociepliny... pudełko z agrafkami w ilości zatrważającej zwykłego człowieka... i małe miejsce na sofie w dużym pokoju... tuż przy wiekowej maszynie, gdzie siadam w chwili szycia w ręku (tylko koniecznego, bo nie lubię i cierpliwości nie mam :) )...

pomyślałam, że z okazji "pierwszej rocznicy blogowego otwarcia pracowni" uchylę nieco drzwi realne i pokażę Wam odrobinę Ino Ino  tak prawdziwiej....

zapraszam...

stareńka maszyna Veritas...

sprawna, ale teraz odpoczywa i jest głównie mebelkiem...

a jednak - jest jak serce pracowni :)

przybornik krawiecki...

po Babci moich Przyjaciół

w ferworze przeprowadzek utracił pałąk - rączkę,

ale i bez niego jest mi nieocenionym skarbem :)

 

  mieszkają w nim wszystkie nici...

i wiele innych rzeczy na niższych kondygnacjach...

 

skromny fragment zapasów tkanin....

kiedy ja to wszystko zmienię ze szmatek w przedmioty? :)

barwna stertka,

która po przedświątecznym szyciu "do ostatniej chwili"

nie wróciła jeszcze do pudełek

 

a tu okno pracowni - kuchni...

teraz w świątecznej szacie :)

 

dziękuję Wam za ten rok... za Każdego Gościa... i każdy uśmiech, który dzięki Wam do mnie zawitał...

dziękuję...

i nieustannie zapraszam... drzwi pracowni otwarte :))